Sytë e Kieron Dyer janë ende të kuqe nga të qarët, referuar asaj që i ndodhi, akt që i shtrembëroi dhe shkatërroi jetën për 20 vite. Ky akt ka qenë sekreti i tij deri më sot, trauma e madhe, që tregon në sfond torturimin e karrierës së tij të të luajturit për Newcastle United dhe kombëtaren e Anglisë. Dyer vë re një akullore të vjetër e të braktisur në një rrugë me pemë, një kujtesë mjaft e hidhur, një jehonë e të qeshurave të gjata, të rëna në heshtje. Për Dyer, poezia e tij e vetme është e ndërtuar nga stenda të rënda, me demonë dhe tmerr. Ne gjendemi brenda një shtëpie gjysmë të shembur, me tulla të kuqe, dhe Dyer del jashtë. Ai shkon drejt murit dhe dritares pranë tij, e cila është e mbuluar nga perde. “Ka një dhomë prapa”, – thotë ai, duke lënë pjesën tjetër të pathënë. Perdet tunden. Aty ka jetuar shumicën e jetës së tij. Dyer shkon tek dera për të përshëndetur. Qëndron në hap, por nuk hyn më brenda.
Ai ishte 11, ose 12 vjeç, kur jeta e tij ndryshoi. Dyer, sot 39 vjeç, ishte një fëmijë i besueshëm, i hapur deri atëherë. Nuk ishte njeriu i dyshimtë, që u bë më pas. Nuk ishte asokohe njeriu që mbante mbi vete sjelljen e zemëruar dhe përbuzëse të tifozëve të futbollit, që mendonin se ai nuk interesohej për lojën, apo për ta. Jo, ai njeri që kishte një frikë të tillë patologjike për t’u ekpozuar ndaj miqve, po përjetonte traumën e shfrytëzimit seksual. Besimi në vetvete iu vodh në një nga ato netët e premte. Nëna e tij ishte jashtë, në punë. Xhaxhai i tij, Dooey, ishte lart me të dashurën, Rachel. Në katin e poshtëm, ishte vetëm Dyer dhe xhaxhai tjetër, Kenny. Ata ishin ulur në divan, duke parë televizor. Ai nuk mund ta kujtojë atë që ishte më tej. “Kam pasur një lidhje të fortë me xhinset, kur isha fëmijë, – tregon ai. – E kam dashur ndjenjën e tyre dhe shpesh do të më zinte gjumi në prehrin e mamasë, kur ajo ishte e veshur me to. Këtë mbrëmje të veçantë, të premte, Kenny kishte veshur xhinse dhe unë rashë në prehërin e tij, kur isha duke shikuar televizor. Pastaj u zgjova. U zgjova, por isha i frikësuar të hapja sytë. Kenny kishte futur dorën e tij poshtë pantallonave të mia, ndërsa unë isha në gjumë dhe ai po më përkëdhelte mua. Ngriva. Isha i ngurtësuar. Nuk e dija çfarë të bëja. Kenny duhet të ketë kuptuar se unë do të zgjohesha, sepse filloi të më qetësonte mua. Ai vazhdoi të më kërkonte të lejoja ta përfundonte atë që po bënte. Ishte sikur ishte në një ekstazë. Ai tha se do të më blejë shumë çokollata. I tërhoqi dhe m’i uli pantallonat deri te këmbët. E dija se po bënte diçka tmerrësisht të gabuar, por isha i ngrirë. Nuk mund të lëvizja. Unë nuk mund të flisja. Nuk mund të bëja asgjë. Më pas u përkul me kokë dhe filloi të përpiqej të më bënte seks oral. Isha ende i tmerruar. E kuptoja se po ndodhte diçka e keqe, por më e keqja ishte se nuk mund të bërtisja. Përfundimisht, arrita ta largoja atë. I ngrita pantallonat e mia. Mos i thuaj askujt, – më tha ai. – Ky është sekreti ynë”.
Dyer hyri në korridor dhe shënoi numrin e nënës së tij. Ai ende e mban mend atë, 214576. Nëna e tij e mori dhe dëgjoi zërin e të birit. Pastaj pa një hije që dilte nga salloni. Xhaxhai qëndronte mbi kokën e tij dhe e shikonte. Ai ngriti gishtin te buzët e tij. Dyer e mbylli gojën. “Ai kurrë nuk e bëri atë përsëri, – kujton Dyer, – por nuk ishte për mungesën e përpjekjes”. Dhe ky ishte sekreti i tyre. Ishte sekreti për 20 vjet. Dyer nuk i tha askujt. Ai u turpërua. Ai ishte i frikësuar. E dinte mirë që, nëse babai i tij e mësonte, do ta vriste Kenny dhe do ta kalonte pjesën tjetër të jetës së tij në burg. Kështu, Dyer preferoi burgun e vetvetes në vend të kësaj. E mbajti gjithë zemërimin dhe sikletin e mbushur brenda. Dhe zemërimi u rrit në të. Kur Dyer ishte 21 vjeç, Kenny vdiq. Dyer kishte nënshkruar për Newcastle atëherë dhe kishte bërë debutimin e tij me Anglinë e trajnerit Kevin Keegan. Shkoi në funeralin e xhaxhait dhe pa vajtuesit duke qarë për një përbindësh. Dikush iu ofrua atij për ta ngushëlluar. “Unë nuk thashë asgjë, – thotë ai, – por mendova: Pse po qajnë për atë c ***?”
Dhe ende e mbante sekretin. Dyer u bë një nga lojtarët më të shquar në vend, ishte njëri nga gjenerata e artë e futbollistëve, prej të cilëve pritej aq shumë. Luajti në Kupën e Botës 2002 dhe “Euro 2004”. Ai grumbulloi 33 ndeshje me kombëtaren e Anglisë, por nganjëherë i dëgjoi njerëzit të thoshin se kishte mangësi, se ai e kishte humbur talentin e tij me një mënyrë jetese të shfrenuar dhe ishte përfshirë në një numër skandalesh.
Abuzimi seksual i qëndronte mbi kokë, e kishte bërë të mbyllur dhe mosbesues. “Më dukej e vështirë të kisha kontakte me njerëzit, – pohon ai. – Ndihesha i zënë ngushtë. Ekziston një çështje e besimit. Unë nuk dua që njerëzit t’i shihnin sytë e mi. Nuk doja që ata të shihnin cënueshmërinë time”. Dhe kështu vazhdoi ky cikël i akuzave dhe dyshimeve mbi të, derisa në vitin 2011, ai e gjeti veten te Queens Park Rangers, me Joey Barton. Një ditë, Barton u tha shokëve të tij se Peter Kay, bashkëthemeluesi i klinikës së “Sporting Chance”, ndihmon sportistët që të harrojnë alkoolin, drogën dhe problemet e lojërave të fatit. Dyer shkoi atje, duke dashur të thotë pak nga tmerri që mbante brenda vetes, por dhimbja e tij u përmbyt. Dhe atë ditë në Harlington, jeta e tij ndryshoi përsëri. Ai filloi të kuptonte përse po sillej ashtu, pse i kishte shtyrë njerëzit larg, pse mbështetësit e futbollit e akuzuan atë për moskujdes dhe pse ai kishte nevojë të bënte diçka për këtë. Ai më në fund e pranoi se ishte dëmtuar. “Po të mos kisha Peter Kayn, do të isha më vonë në jetën time, – thotë Dyer. – Unë do t’i kisha shtyrë të gjithë larg. Të gjithë të dashurit e mi do të kishin qenë jashtë jetës sime. Unë nuk dua të tregoj ndonjë dobësi, kështu që i shtyja njerëzit larg. Ndoshta do të kisha humbur fëmijët e mi. Unë do të isha duke jetuar në vitet e mia si një njeri i trishtuar.
Nuk isha në dijeni të personit që isha bërë. Mendova se sjellja ime, moslejimi i njerëzve, duke kaluar nëpër ndryshimet e disponimit, ishin të gjitha aspekte natyrore të karakterit tim. Mendova se isha kush isha. Unë nuk e kuptoja se ishte abuzimi, që formoi personin tim. Unë nuk e njihja atë që po bëja. Unë kam borxh një marrëveshje të madhe me Joey Barton dhe Peter Kay. E di që të tjerët kanë vuajtur tmerrësisht, sepse gjëra të ngjashme, edhe më keq, kanë ndodhur me ta. E di se disa kanë ndjerë kaq shumë dëshpërim dhe kanë qenë të pashpresë. Unë nuk jam i sigurt pse kjo nuk ndodhi me mua. Mendoj se ndoshta, ngaqë çdo herë luaja futboll, kjo ishte mënyra për të harruar dhimbjen dhe abuzimin”. Dyer nuk u tërhoq kurrë në rrjetin e sëmurë të abuzimit seksual në futboll, shkalla e së cilës u ekspozua në fund të vitit 2016, nga guximi i një sërë lojtarësh të mëparshëm. Ai nuk u keqtrajtua kurrë nga një trajner. Kurrë nuk erdhi në orbitën e asnjë prej shifrave grabitqare, që e shtynin futbollin në vitet ’70 dhe ’80. Ai ishte një viktimë e formës më të zakonshme të abuzimit seksual: abuzimi në shtëpi. Dhe kur pa se të tjerët dolën përpara, kur pa mbështetjen që kishin marrë dhe guximin që u dhanë të tjerëve, ai u bind se mund të ndihmonte viktima të tjera, duke treguar edhe historinë e tij. Autobiografia e tij, “Old Too Soon, Smart too late”, e cila po serializohet në “Daily Mail”, duke filluar nga kjo e hënë, është botuar në fund të muajit të kaluar. Dyer ka organizuar një parti nisjeje në “Portman Road”, shtëpia e klubit të tij të parë, Ipswich, në ndihmë të një bamirësie lokale të abuzimit të fëmijëve, të quajtur “Fresh Start, New Beginnings”.
“Më kanë thënë që vajzat abuzohen më shumë se djemtë, – thotë Dyer. – Ka ende një tabu për këtë dhe më shumë djem e mbajnë atë sekret, ashtu si unë. Unë jam duke shpresuar se, duke treguar historinë time, ndoshta djemtë, që janë shumë të rinj për t’u lidhur me lojtarë të mëdhenj si Paul Stewart dhe David White, mund të lexojnë për atë që më ka ndodhur dhe të kuptojnë se sa e rëndësishme është për të marrë ndihmë”. Një peshë e madhe është hequr nga shpatullat e Dyer, pasi ai i tha Kays sekretin e tij. Menjëherë pas kësaj, ai gjeti një lloj tjetër guximi dhe kërkoi një grua, me të cilën u takua në një bar, në Ipswich. Ai dhe Hollie u martuan në vitin 2014 dhe, me dy bijat e saj dhe katër fëmijët e tij, ndjeu se më në fund ka gjetur lumturinë e vërtetë. Dyer është thellësisht mirënjohës që ai e takoi atë. Ai thotë se është në paqe tani, por është, gjithashtu, e qartë se procesi i shërimit është i gjatë dhe i vështirë. Ai ende bëhet keq sa herë që flet për atë që ka ndodhur. Biseduam për këtë para se të shkonim në “Poets’ Estate”, të mërkurën. Kjo është arsyeja pse sytë e tij ishin të kuq, duke qarë, kur u kthyem në “Thackeray Road”. Ai nuk qan më për vete, por për familjen e tij të thyer, po qan për sekretet dhe dhimbjet, që i ka mbajtur brenda vetes për aq kohë. Po qan për atë që ka humbur dhe për atë që ka frikë se kurrë nuk mund të riparohet. Po qan për babain dhe nënën e tij, për kushërinjtë, që ndihen në faj për atë që i ndodhi atij. Vetëm vitin e kaluar i tha familjes së tij se çfarë kishte ndodhur. Motra e tij, Kirsha, nxitoi të ishte e sëmurë, kur ajo kuptoi atë që vëllai po i thoshte. Vetëm pak javë më parë, më në fund mori guximin për t’i treguar babait të tij. Ndodhi vetëm disa ditë më parë, pasi u shqetësua se fëmijët mund t’i ngacmoheshin në shkollë, kur kjo intervistë të shfaqej, ndaj i tha djalit, Kaden, dhe vajzës, Marlee.
“Gjëja më e vështirë, – thotë Dyer, me sytë në lot, – është se unë jam viktima, por nuk jam viktima e vetme, sepse është e tërë familja ime. Është ndoshta më e vështirë për ta, gjë që është me të vërtetë e vështirë. Sepse ata i besuan atij. Ata i lanë të gjithë fëmijët e tyre të qëndrojnë me këtë burrë (xhaxhain). Shumë prej tyre e adhuruan këtë njeri. Ajo që është me të vërtetë e vështirë për ta ka të bëjë me faktin se kam qenë aq i frikësuar gjatë natës, që do të fleja në fund të shtratit të nënës sime, derisa të isha 16 vjeç. Nisur nga ky fakt, e gjithë familja më thërriste “sissy”. Tani, që e dinë se çfarë ndodhi, është shumë e vështirë për ta. Unë kisha ndryshimet e mia në humor dhe ata thonin: Mos bisedoni me të sot, ai është me humor të keq. Më vjen keq për ta, gjë që është e çuditshme. Nuk kishte asgjë që mund të bëja. Unë isha një fëmijë i prekshëm, i cili u shfrytëzua. Familja kurrë nuk do të ketë paqe, sepse pyesin veten: Po sikur të mos e vendosnin Kyeron në atë situatë? Po sikur të kishim parë shenjat? Ata gjithmonë do të fajësojnë veten e tyre, por unë nuk fajësoj asnjë prej tyre. Unë nuk dua ta përdor atë që më ka ndodhur si një justifikim për gabimet që kam bërë. Në jetën time dhe karrierën e futbollit kam bërë gabime monumentale. Por, kisha një zgjedhje. E dija se çfarë ishte e drejtë dhe e gabuar dhe mund të zgjedhësh atë që është e drejtë dhe çfarë është e gabuar. Por, me abuzimin, ndoshta është e vetmja gjë, ku unë nuk kam një zgjedhje. Nuk kishte asgjë që mund të bëja për këtë”.
