Fitorja e Serbisë ndaj Norvegjisë është zhgënjimi i parë i madh për një përfaqësuese, atë të vendit skandinav, e destinuar të bëhet së shpejti një protagoniste në skenën botërore.
Një vend që nuk ka pasur kurrë një traditë të madhe në botën e futbollit, përveç dekadës që shkon nga post-Italia 1990 në Euro 2000 ku u rrit një brez i bukur, i aftë për të marrë pjesë në dy Kupa Bote dhe një Evropian, duke arritur në vitin 1994 elimininim e Anglisë në kualifikuese dhe fitoren në Francë 1998 kundër Brazilit.
Një periudhë lulëzimi në të cilën dolën lojtarë të tillë si Tore Andre Flo, Ronny Johnsen, Henning Berg, Jahn “Mini” Jakobsen, Kjetil Rekdal, John Carew dhe mbi të gjitha Ole Gunnar Solskjaer.
Një brez që ka lindur edhe të tashmen. Po, sepse Goran Sorloth dhe Alf-Inge Haaland morën pjesë në SH.B.A 1994, djemtë e të cilëve Alexander dhe Erling Braut janë shtyllat e zgjedhjes aktuale dhe të ardhshme.
Martin Odegaard, djali i Hans Erik, i cili kurrë nuk ka arritur në ekipin kombëtar, por që ka një militantizëm të gjatë në kampionatin më të lartë norvegjez, është gjithashtu djali i artit.
Një situatë, ajo e Norvegjisë, e cila në disa aspekte kujton atë të Belgjikës dhjetë vjet më parë: një ekip kombëtar modest që papritmas pa në duart e saj një brez kampionësh që u bënë kampionë me famë botërore.
Haaland, Odegaard, Sorloth, Berge, Ajer dhe ardhja e fundit Hauge mund të jenë Lukaku, De Bruyne, Hazard, Mertens, Witsel, Vertonghen dhe Vermaelen.
Edhe djajtë e kuq në agimin e asaj gjenerate humbën Kampionatin Evropian 2012 dhe më pas shpërthyen në Kupën e Botës 2014 deri te shfrytëzimi katër vjet më vonë në Rusi.
