Trajneri aktual i Bolonjës, Sinisha Mihajloviç, kaloi një periudhë të tmerrshme në jetën e tij, duke luftuar me një sëmundje të rrezikshme si leucemia, betejën me të cilën arriti ta fitonte. Kjo luftë e ka bërë më të fortë tekniku serb, i cili së fundmi botoi edhe autobiografinë e tij, të quajtur “Ndeshja e jetës”, në të cilën rrëfen rilindjen, pas lajmit të tmerrshëm të marrë në korrik 2019.
Ndërkohë së fundmi në një intervistë për “Correre della Sera”, Sinisha ka zbuluar detaje interesante në periudhën e shtrimit në spitakl, teksa tregon se atij iu dha një identitet i remë. Serbi rrëfen edhe raportet me kriminelin e famshëm arkani, si dhe flet për luftën kundër Kosovës në vitin 2000.
Lufta me sëmundjen e rëndë- Të sëmuresh nuk është faj. Thjesht ndodh. Bota bie mbi ty. Mundohuni të reagoni. Gjithkush e bën atë në mënyrën e vet. E vërteta është, unë nuk jam hero dhe as Supermeni. Unë thjesht jam guximtar. Jam ai që kisha frikë, që qava dhe iu luta Perëndisë për ndihmë, si të gjithë të tjerët. Thjesht po mendoja t’i jepja vetes forcë në mënyrën e vetme që di. Luftoni, mos u dorëzoni kurrë.
Ju mund të ndiheni si një luftëtar, por pa mjekë nuk po shkoni askund. E vetmja gjë që mund të bësh është të mos humbasësh vullnetin për të jetuar. Pjesa tjetër nuk varet nga ne.
Tani jemi këtu duke biseduar, në tarracën e shtëpisë sime, përpara qytetit më të bukur në botë, Romës, ndërsa unë pi cigare. Më pëlqen çdo moment. Sëmundja më ka bërë një njeri më të mirë.
Kush është Cgikjltfr Drnovsk, 69-vjeçar i pastrehë? Në spitalin Sant’Orsola ata më kishin dhënë këtë identitet të rremë, në mënyrë që të mos tërhiqja shikuesit që do të shqetësonin pacientët e tjerë. Pas dy cikleve të para të kimioterapisë, unë nuk dukesha asgjë më pak se 69 vjeç. E kisha parë me ironi atë njeri të pastrehë, të lidhur nga psuedonimi me mua, i cili në çdo fazë përshëndetej nga refreni “cigan m…”.
Diçka që nuk do të bëje përsëri? “Tetor 2000, Lazio-Arsenal në Ligën e Kampionëve. Që kur kam luajtur futboll, kam dhënë dhe marrë pështyma, bërryla dhe fyerje. Ndodhi, gjithashtu, me Vieira. Unë i thashë atij “m… i zi”. Tri ndeshje skualifikim. Kam gabuar me të dhe shumë. Sidoqoftë, ai më kishte quajtur “cigan m…” tërë lojën. Për të, fyerja ishte “cigan”, për mua ishte “m…” Kundër nesh, serbëve, racizmi nuk ekziston…”.
Takimi me Zeljko Raznatoviç (Arkanin)- Kur isha duke luajtur për Vojvodinën, në fund të një ndeshjeje të luftuar fort e kisha fyer atë duke mos ditur kush ishte ai. Kur u transferova te Crvena Zvezda, ai më thërret në vilën e tij. Mendova se do të më vriste. Në vend të kësaj ai ishte i mirë, i dashur. “Çfarëdo që të kesh nevojë, Sinisa, ti e di që mund të vish tek unë. Unë do të të lë telefonin tim.
Kur ai vdiq, unë botova nekrologjinë e famshme e cila mori aq shumë kritika për mikun tim Zeljko, jo për Komandant Arkanin, kreun e Tigrave. Ai bëri gjëra të tmerrshme. Por nuk mund të mohoj një marrëdhënie që është pjesë e jetës sime, e asaj që kam qenë. Përndryshe do të isha hipokrit.
Ndiheni serb apo italian? Në vitin 2000, kur bombat për konfliktin në Kosovë ishin gati të fillonin, familja ime ishte në Romë me mua. Babai im, një ish-shofer kamioni, një njeri i thjeshtë. “Sinisa më tha, unë jam duke shkuar në shtëpi”. Unë e urreva atë për këtë vendim. Këtu ai kishte gjithçka, dhe në vend të kësaj zgjodhi shtëpinë tonë gjysmë të shkatërruar në një fshat pa asgjë? Por ato ishin rrënjët e tij. M’u desh shumë kohë të pajtohesha me të, por pastaj e kuptova.
