Ishte viti 1993, kur një fëmijë i quajtur Claudio provoi për herë të parë, ndoshta pa e kuptuar fare, botën e Juventusit. Kështu lindi, pothuajse në mënyrë të rastësishme, një nga partneritetet më të rëndësishme të historisë së lavdishme të Juventusit. E nisi me emrin Claudio si fëmijë, por me Claudio Marchisio u njoh së shpejti për të gjithë, edhe nën nofkën “Princi”, që rrallë i jepet një lojtari futbolli. Elegant, brenda dhe jashtë fushës. Mesfushori profesional, i kualifikuar, respektonte dhe ndryshimin e njerëzve në dhomat e zhveshjes së bardhezinjve për 25 vite.
Një pjesë e Juventusit largohej, një pjesë tjetër mbërrinte. Një pjesë e historisë së Juventusit, e barabartë me një çerek shekulli të këtij klubi. Kanë jetuar së bashku që nga fushat pa bar në periferi, me të rinjtë, në debutimin me ekipin e parë, te viti më i vështirë i jetës së gjatë të Juventusit, në Seria B. Një vit ka jetuar në Empoli për të fituar përvojë dhe pastaj kthimi, gati për një fanellë kaq të rëndë. Një fanellë që do ta vishte 389 herë, e zbukuruar me 37 gola.
Epilogu arriti papritmas, këtë mëngjes. Ai ka lënë shumë të tronditur dhe e njëjta gjë duket me vetë Marchisio, siç dëshmohet nga postimi i tij në Instagram, ku i menaxhon me vështirësi emocionet: “Një mijë mendime dhe një mijë imazhe më kanë shoqëruar mua gjithë natën. Unë nuk mund të ndalem duke kërkuar në këto fotografi dhe këto vija, me të cilat kam shkruar jetën time si një njeri dhe një futbollist.
E dua këtë fanellë deri në atë pikë sa, pavarësisht nga gjithçka, jam i bindur se e mira e ekipit vjen së pari. Gjithmonë. Në një ditë të vështirë si kjo, unë e mbaj këtë parim. Ju jeni pjesa më e bukur e kësaj historie të mrekullueshme, për këtë arsye ne do t’ju përshëndesim në një mënyrë të veçantë brenda pak ditësh”.
