Cili është trajneri më i madh evropian i dekadës së fundit? Pep Guardiola, i cili shënoi një epokë nga Barcelona në Manchester, duke kaluar nëpër Mynih? Apo ndoshta Zinedine Zidane, i pari që fitoi tre Kupa Kampionësh radhazi me Real Madrid? Apo Jurgen Klopp, i cili u kthye t’i jepte Champions League pas 14 vitesh Liverpool, por mbi të gjitha fitorja e Premier League pas 30 vitesh?
Tre burra shumë të ndryshëm, tre teknikë me disa pika kontakti dhe jo disa linja ndarjeje. Dekada do të marrë fund, titujt kombëtar janë pothuajse të caktuar dhe Liga e Kampionëve do të ketë epilogun e saj atipik më 23 gusht në Lisbonë: Guardiola, Zidane dhe Klopp janë të përfshirë në kapacitete të ndryshme dhe për asnjërin prej tyre ky vit nuk do të jetë diçka normale.
PEP GUARDIOLA
Ai është shoku i lojtarëve, polici i mirë: por kjo është vetëm sipërfaqja ose aktrimi, sepse ai di të jetë i ashpër si pak të tjerë. Tashmë është në historinë e futbollit dhe do të mbetet atje: në mesin e atyre që kanë gdhendur substancën e tij, pothuajse duke ndryshuar strukturën e tij molekulare, Pep Guardiola është më i rëndësishmi jo vetëm në dekadën e fundit.
Pas revolucionit holandez të viteve shtatëdhjetë dhe transplantimin e qelizave të sjellë nga Cruyff te Barcelona, nga të cilat Guardiola ishte një vazhdues, tekniku katalanas shënoi me të vërtetë një epokë. Stili i tij është i qetë, reflektues.
Ai e do Italinë dhe i ka kushtuar një Champions League Paolo Maldini. Kurrë nuk e harroi Carletto Mazzone për të cilin ishte nxënës. Guardiola është anti-Mourinho, pasi edhe polemika e kohëve të fundit edhe për fair play financiar e ka treguar gjithashtu: nuk ofendon por nuk harron dhe nuk fal.
Kujtimi i armikut është një karakteristikë gati fizike, e cila sidoqoftë nuk e çon kurrë atë të devijojë nga aplombi i tij proverbial. Treguesi i rafinuar, edhe nëse nuk përdor tonet e këndshme të komedisë së Klopp, ai është një pushtues i zgjuar i audiencës. Një magji, siç dëshmon loja e tij. Një merimangë që hipnotizon, bllokon dhe pastaj përpin.
Krijimi i epërsisë përmes zotërimit të topit: kjo është feja taktike, dogma e Guardiola, e cila megjithatë nuk është asnjëherë absolute. Nga tiki-taka e famshme spanjolle, një vallëzim rraskapitës para goditjes fatale, Pep u zhvendos në një zotërim të topit më pragmatik te Bayern dhe e rriti shpejtësinë e tij në Angli, ku është lëvizja e krahëve që prodhon epërsi.
Krahu klasik britanik bëhet, me Guardiola, një pozicion gjysmë krahu i aftë të theksojë veten si lavjerrës, me një ritëm që shkon dhe vjen, edhe në mungesë të lavjerrësit, ose shkatërruesit tipik si Busquets te blaugrana. Sot De Bruyne është paradiga e lojës, brenda një zone të papastër me sugjerime të shkëlqyera.
Sepse hulumtimi i këtij studiuesi të futbollit nuk ndalet kurrë me inovacionin dhe rinovimin e vetvetes. Me kusht që presidentët e tij t’i blejnë të gjitha diamantet e nevojshme për shkëlqimin e mahnitshëm të gjerdanit.
Vetëm mjeshtrat e mëdhenj gjenerojnë trashëgimtarë: të tjerët, në rastin më të mirë, prodhojnë emulues. Nëse ekziston “kujdestarizëm”, do të ketë një arsye. Pep Guardiola ka qenë një objekt studimi për më shumë se një dekadë, tabela e tij e zezë përdoret nga shumë njerëz dhe të gjithë e dinë atë. Ai, i cili e deklaron veten dishepull të Cruyff dhe Van Gaal por që ka mësuar shumë nga të gjithë, përfshirë edhe Mazzone, ka mbjellë ide që janë mbledhur në çdo nivel, që nga shkollat e futbollit të të rinjve e deri tek stolat e të rriturve, siç janë Ten Hag te Ajax dhe Arteta te Arsenali, pa lënë pas dore studentë më pak të njohur por jo më pak të mirë, si Roberto de Zerbi i Sassuolo.
ZINEDINE ZIDANE
Në portretin e futbollit, trajneri Zidane kufizohet me përsosmërinë. Një linjë sjelljeje e frymëzuar nga besimi me lojtarët e tij, aq sa ai akoma mund të konsiderohet si një prej tyre. Një shije në mbajtje, në veshje, një formë fizike e frikshme, e marrë me përpjekje minimale.
Një familje me fëmijë të destinuar të ishin futbollistë dhe në të njëjtën kohë të destinuar të vuanin hijen e babait të tyre. Por ai mohon: “Ne kurrë nuk flasim për futbollin”.
Tregon, arsimon, por mbi të gjitha dëgjon. Ai arriti në Real Madrid në fund të një cikli, kur përfundoi “Decima” e Ancelotti në 2014 dhe pas menaxhimit të shkurtër të Benitez.
Cikël në të cilin Zidane kontribuoi nga pozicioni i tij i privilegjuar si trajner i Castilla, skuadra e dytë e Real Madrid. Kulturor, Zidane është një teknik i ekuilibruar në dashuri me “pabarazitë e synuara”. Ai nuk ka formë të besojë me devotshmëri obsesive.
Fillon nga 4-2-3-1: vetëm atëherë gjithçka varet nga interpretuesit. Sepse mund të bëhet një romb (me Iscon “e tij”) ose mund të shndërrohet në një 4-3-3, nëse të dy krahët quhen Ronaldo dhe Bale. Variacione të rombit.
Real Madrid i tij, i cili ka fituar tre Champions radhazi me të (dhe ai është trajneri i vetëm në histori që ka arritur këtë sukses), kurrë nuk ka vuajtur nga dogmat.
Ai formoi “universalitetin” duke formuar talentin e djemve, të cilët dukej se ishin të drejtuar drejt detyrave më tradicionale (Asensio, Vinicius, ndërsa Luca Vazquez madje u bë i plotë …).
Zidane jeton duke ndjekur ato që ai i quan, në spanjisht, “conexiones”. Theshtë lidhjet midis mendimit dhe praktikuarit ndërmjet reparteve të fushës që bëjnë ndryshimin. Shpesh është kundërintuitiv, ndonjëherë befasues në zgjedhjet e lojtarvëve të formacionit fillestar dhe kjo për faktin se është gjithmonë në dispozicion për të pyetur vetë.
Lojtari i tij ideal është Benzema: disponueshmëria, lëvizjet, altruizmi, vizioni i gjërë. Ai di të ndërthurë të vjetër dhe të rinj, yje dhe djem të kanterës.
Formacionet e finales së tij të Champions janë “zhvendosje progresive në kënaqësinë e futbollit”. Variacione të vogla, kurrë revolucione. E merr skenën! Ashtu si Modric apo Kroos “i tij”.
Kur në vitin 2016 Perez e vuri atë te Reali, mendoi saktë. Shoqëruar me aftësitë e teknikut (leximi i ndeshjes, menaxhimi i burimeve nervore, shkëputja, eleganca, afërsia e dhomës së veshjes), Perez punësoi edhe stilin e njeriut.
Së bashku, Zidane ishte një zgjidhje epike (për legjendën që shoqëroi shfrytëzimet e tij në fushë, duke filluar me finalen e Champions League kundër Leverkusen në Glasgoë në 2002) dhe një zgjidhje e brendshme. Me Real Madrid ai ishte në stol në nëntë finale: i fitoi të nënta. Pas Ligës së Tretë të Kampionëve ai kishte menduar se nuk do të kthehej më. Dështimet e Lopetegui dhe Solari e bënë atë të ndryshojë mendje.
JURGEN KLOPP
Jurgen Klopp është një ekspozues i kujdesshëm i vetvetes, sekreti i suksesit të tij është gjithashtu në “sëmundjen ngjitëse” të buzëqeshjes së tij (e zbardhi dhe rregulloi te dentisti i tij), ose në prakticitetin e tij në model flokësh dhe në tutën që mban veshur në stol, duke injoruar elegancën dhe klasin.
Pa marrë parasysh sa me kujdes ka punuar në rrugën e tij të pozimit, ai përcjell një ndjesi ngjitëse të spontanitetit, sepse ai di të jetë mirëdashës, ai e ka gati grushtin, nuk bën strehë në vendet e zakonshme, gjithmonë sillet me korrektësi ekstreme dhe ka një sens të lartë etik dhe në fund të fundit është praktikisht e pamundur të mos jesh në anën e tij. Akuza e tij e fortë empatike i lejoi që të mbante gjithmonë në dorë skuadrat që ka drejtuar: lojtarët e duan atë sepse ai di të jetë bindës si askush tjetër.
Futbolli i Klopp është stërgjyshor, synon drejt derës, nuk ka ndërmjetësim por është larg nga i papërpunuar, fillor, banal. Mund të përkufizohet si një evolucion i futbollit të origjinës, ai i bazuar në vrapim dhe dëshirë, por i rafinuar nga saktësia e lëvizjeve pa top (mbrojtja shumë e lartë, repartet shumë të afërta dhe mbi të gjitha presioni shumë i organizuar).
Ai kurrë nuk e kishte privilegjin të kushtëzohej nga një kampion dhe ata që Liverpooli ka i rriti në nivel (Salah, Mané, Robertson, Alexander-Arnold, Van Dijk) Puna është baza dhe sekreti i tij!
Për pjesën tjetër, filozofia e tij njihet: e quan atë futboll rock dhe bazohet në ritmin dhe vertikalitetin, por në bazë ekziston pretendimi i tij më i rëndësishëm. Gjermani dëshiron mbrotjës krahu që krosojnë mirë, sulmues krahu që dinë të driblojnë, mesfushorë me sens gjeometrik. Shkurt, ai dëshiron që njerëzit e tij të dinë të luajnë futboll, pa bërë domosdoshmërisht fenomenin.
Klopp nuk ka shkollë, nuk ka asnjë Kloppizëm. Trajneri që është më i afërt me të, dhe me të cilin ndau miqësi dhe njohuri, është Tuchel, i cili megjithatë ka metoda të ndryshme (dhe ndaj koncepteve të caktuara duhej të hiqte dorë, sepse PSG nuk ishte i zbatueshëm).
Klopp nuk ka shkollë sepse bën futboll shkolle, ai nuk është mësues por një nxënës, më i miri i nxënësve.
Ai as nuk mund të quhet bir i kohërave, sepse ai mund të ishte në çdo epokë. Dhe si shumë nga më të mëdhenjtë, më shumë sesa në faqet e librave të historisë do të mbijetojë përgjithmonë në zemrat e fansave. Dhe në muret dhe rrugët e Liverpulit.
