“Ne nuk do të jemi të lumtur derisa populli ukrainas të jetë i lirë”. Roberto De Zerbi i artikulon këto fjalë në rrugën e kthimit. Së shpejti ai do të jetë në Itali, mundi të përqafojë sërish familjen. Tekniku italian i Shakhtar Donetsk dhe stafi i bashkëpunëtorëve u larguan nga Kievi, nën bomba dhe të rrethuar nga ushtria ruse.
Kaluan nga Rumania për të mbërritur në kryeqytetin hungarez, Budapest. Nga atje moren fluturimin qe i coi ne Bergamo, ku kane mberritur shendoshe e mire. Ata u evakuuan në orët e fundit falë ndërmjetësimit të Federatës së Futbollit dhe UEFA-s që u kujdesën për ndërtimin e rrjetit diplomatik dhe organizimin e udhëtimit.
🇺🇦 «Слава Україні!» Звернення Роберто Де Дзербі та його тренерського штабу 🇮🇹#Україна #Ukraine #StandWithUkraine pic.twitter.com/t4c9rvokbf
— ⚒FC SHAKHTAR DONETSK (@FCShakhtar) February 28, 2022
Një udhëtim prej gati 30 orësh që filloi të dielën me tren nga Kievi në drejtim të Lviv (Lviv). Kur arritën në destinacionin e tyre, hipën në një minibus derisa arritën në Uzgorod ku ndërruan mjetet e transportit: me autobus kaluan kufirin drejt qytetit hungarez.
“Gravina (presidenti i FIGC-së, red.) thirri De Zerbi dhe ishte në kontakt me Ceferin, i cili me sugjerimin e Srna-s, me ndihmën e klubit dhe federatës së futbollit ukrainas, organizoi gjithçka”, shpjegoi Carlo Nicolini për Lapresse. , lideri i Shakhtarit.
Ish-trajneri, i ngecur në Ukrainë për shkak të sulmit të ushtrisë ruse, ende shpenzon disa fjalë për vendin që e priti. Ai është i sigurt dhe me të janë deputeti Davide Possanzini, dhe bashkëpunëtorët Michele Cavalli dhe Giorgio Bianchi. Dhe, më e rëndësishmja, ai mund të ishte në Itali dhe në shtëpi, por një mendim e mundon:
“Ne jemi të lumtur sepse po kthehemi në vendin tonë për të përqafuar familjet tona – pranoi ai në video-mesazhin e publikuar në kanalet sociale të Shakhtarit -. Por ne nuk do të jemi kurrë të lumtur për sa kohë që lojtarët dhe miqtë tanë ukrainas, si të gjithë njerëzit te jene te lirë si ne. Ndaloni luftën. Menjëherë”.
Vetë De Zerbi kishte treguar një ndjenjë të madhe detyre dhe respekti për klubin kur, i zgjuar nga bombat, kishte rrëfyer ato momente frike dhe tmerri. “Unë nuk mund të largohem. Unë jam një sportist dhe nuk mund të largohem nga klubi im, tifozët, ekipi im.”
