Luiza Gega ka mbajtur gjallë atletikën në Shqipëri duke thyer jo vetëm rekorde të njëpasnjëshme, por njëkohësisht duke bërë të rëndësishme atletikën shqiptare në vitet e fundit, bashkë me Izmir Smajlajn, aq sa në garën e saj të fundit në Rovereto, ku arriti të triumfojë në 3 mijë metra me pengesa, diçka e rrallë për një europiane dhe ishte një kënaqësi tek dëgjoje komentatorin e Rai Sport ta evidentonte diçka të tillë.
Pak javë më parë, në Shkup, Luiza regjistroi një tjetër arritje duke siguruar me kohën 9 minuta 25 sekonda e 79 të qindtat kualifikimin për në Olimpiadën e Tokios, diçka e jashtëzakonshme dhe e pamenduar për një atlet shqiptar.
Dekada e fundit në sportin e Atletikës, e sidomos pas vitet 90-të në Shqipëri, është identifikuar kryesisht me emrin e saj, aq sa duket paradoksale që një vend i vogël si Shqipëria, të konkurrojë në garat e distancave të thellësisë me emra të mëdhenj të këtij sporti, që vijnë nga Kenia, Etiopia apo nga vende të ndryshme afrikane, që kanë mbështetjen, kushtet dhe traditën.
Sukseset e Luiza Gegës, së fundmi në Shkup, por dhe Rovereto janë jo vetëm një triumf i saj, por dhe fitore e atletikës dhe atij vrapimi me ëndrra në zemër, që evidentonte Emil Zatopek, edhe pse thënë në mesin e viteve 50-të është paksa jashtë mode, vetëm në pjesën e fundit të saj, pasi në atletikën e sotme pasi ke realizuar ëndrrat ke merituar dhe paratë në xhep.
